In de bossen is het altijd hossen...
Toch gaat het er soms een beetje vrijpostig aan toe, vindt ons baasje. Intelligent als we zijn, weten we reeds op elk parcours waar er zich nog hondjes bevinden.
Vanop afstand schakelen we dan een vitesje hoger en vinden het oh, zo prettig om even langs de afspanning uit te dagen en te jagen. Die andere kan ons toch niet pakken...
Dit keer was ons baasje ons te slim af... vooraleer we het op een lopen konden zetten, werden we beperkt in onze vrijheid en de lijnen stokten onze plannen.
Toeval wil dat net bij aankomst van onze geliefkoosde plek de ene buurvrouw een bezoekje had gebracht bij haar overbuurvrouw. Deze had het hekken achter zich niet gesloten.
En dan opeens... wifwafwifblafwoef.... tanden.... opvliegend zand.... lijnen in elkaar.... ontbloot gebid... rondvliegend speeksel.... de Mechelaar stormde op ons af. Ons baasje liet de lijnen los en riep totdat de eigenaar van onze belager tevoorschijn kwam. Ondertussen had ik, Deshi, mij een plaatske kunnen veroveren ter bescherming in een dikke haag. Ik bleek de uitverkorene te zijn. In plaats dat Bieke en Sherry mij kwamen helpen... zij kozen het hazepad. Van familie moet je het hebben, horen we wel eens zeggen.
Gelukkig is er niks ernstigs gebeurd... mijn tweekleur is niet overgegaan tot driekleur... maar de schrik zit er nu wel goed in.
Mochten we misschien van in den beginne niet vastgehouden zijn... was er misschien geen confrontatie geweest... waren we al voorbij vooraleer die dame het hek opendeed. Wil zal het zeggen.
De verontschuldigingen waren gemeend en we zetten onze tocht verder.
Of ik daarlangs nog durf passeren is ???? eerst te vrijpostig en daarna te terughoudend.
Een dikke poot...
Deshi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten